IN MEMORIAM: WIETSE JAAP VAN DER MEULEN

Geboren 22 februari 1984 – overleden 15 november 2004

‘Dit hoort niet; een jongeman van twintig hoort niet te overlijden!’ Maar toch gebeurde het in de nacht van zondag op maandag. Wietse overleed door een auto-ongeluk. Hoe het allemaal precies is gekomen weten we niet.

Het bericht is keihard aangekomen. Natuurlijk in de allereerste plaats bij Gea en Bram,

Hans-Erik, Marjon, Jelle en de familie en vrienden die dichtbij hen leven. Maar ook in Oosterwolde, bij de studiegenoten van het Stellingwerfcollege, medestudenten in Groningen en op al die plaatsen waar Wietse werkte, praatte, feestvierde, muziek maakte en sportte.

Wietse was een getalenteerde man: intelligent, welbespraakt, optimistisch, creatief, een goed commercieel inzicht, ondernemend en vooral zeer gezellig. Ik vond het aangenaam om Wietse om me heen te hebben. Bijvoorbeeld omdat hij graag discussieerde. Docenten van het Stellingwerfcollege beaamden dat. Mevrouw Brattinga beschreef Wietse op prachtige wijze als hij weer eens kwam lobbyen voor een hoger cijfer o.i.d.: de voeten op stand ’10 voor 2’; een hand in de zak; in de andere hand een sigaretje en dan praten met een glimlach en humor; niet drammerig, meer met de gedachte ‘je weet maar nooit’.

Chris El Hage vertelde in de afscheidsdienst o.a. over Wietse’s commerciële talenten: van de snoek en de brasem die ze gevangen hadden en op voorstel van Wietse voor fl12,50 verkochten aan een plaatselijk restaurant. De vissen waren helaas niet zo lekker als Wietse beloofd had.

Richard de Graaf vermoedde in zijn afscheidswoorden dat Wietse zich in de hemel ook wel een weg zou banen met zijn woorden.

Zakenpartner Jelmer vertelde van Wietse’s optimisme: altijd weer mogelijkheden zien.

Opbeurende woorden rolden makkelijker en veelvuldiger uit zijn mond dan negatieve.

Met deze instelling maak je vrienden. Dat bleek uit de honderden jongeren die op zaterdagmiddag 20 november afscheid namen. Dat bleek uit de muziek die ze maakten voor Wietse. Eli en Chris zongen het nummer ‘ Nothing else matters’ van Metallica. ‘Trust and seek’: vertrouw op het leven en je talenten en zoek naar nieuwe mogelijkheden. Een gelegenheidskoor van jongeren zong ‘Mr Blue’ van Rene Klein: en lied voor al die mensen die eenzaam stierven. Zus Marjon zong ‘Tears in heaven’; geschreven en uitgevoerd door Eric Clapton toen zijn zoontje van twee overleed.

Vrienden wisten van een gitaar- opname van Wietse en lieten die horen: ‘Samba Pati’ van Santana.

Er is een website gemaakt voor Wietse. Tientallen reacties staan er te lezen.

Het afscheid was indrukwekkend, maar het is wel een afscheid. Jong leven hoort te bruisen, te sprankelen, te onderzoeken, fouten te maken, te experimenteren. Als het jonge leven knakt huilt de hemel. ‘Ik hoop dat je erg gelukkig wordt, maar ik mis je,’ schreef Jelle. ‘Ik heb twintig jaar op je gepast,’ zei Hans-Erik, ‘ben ik twee maanden weg en dan gebeurt dit. Wietse, Wietse, Wietse… … … ..

‘De weg is zo lang

en koud is de wind

ik ben zo bang

waar ben je mijn kind… …

De weg is zo lang

zonder jouw, mijn kind

Vijko Top